КАНАНІЧНЫ СТАТУТ СУПОЛАК МАЦІ БОЖАЙ

Прэамбула

Каля вытокаў Суполак Маці Божай была група з чатырох сужэнскіх параў, якія імкнуліся сваім сужэнскім жыццём ва ўсёй паўнаце адказаць на пакліканне, што вынікае з іх хросту. Сем’ям аказваў дапамогу святар Анры Кафарэль, які выдатна адчуваў вялікае духоўнае багацце сакрамэнту сужэнства. Першая сустрэча суполкі адбылася 25 лютага 1939 года ў Парыжы. Дэкларацыя Суполак Маці Божай была прынята 8 снежня 1947 года па ініцыятыве ксяндза Анры Кафарэля і тагачасных адказных асобаў. Яна стала ўстаноўчым актам руху, сябры якога апякункаю абралі Маці Божую.

Галоўная мэта дадзенай прэамбулы — вярнуць Статуту першапачатковую ідэю, якой кіраваліся заснавальнікі руху, каб такім чынам дазволіць Суполкам Маці Божай смела і з даверам ісці ў будучыню, захоўваючы вернасць фундаментальнай харызме руху. Як акрэслівае першы пункт Дэкларацыі Суполак Маці Божай і як нагадаў ксёндз Анры Кафарэль на Вялікдзень 1988 года ў зборы ўстаноўчых дакументаў руху, Суполкі Маці Божай з самага пачатку імкнуліся быць «рухам з акрэсленаю духоўнасцю, а не звычайнаю сяброўскаю групаю хрысціянскіх сужэнстваў, якія жадаюць пазбегнуць ізаляцыі, не рухам сем’яў ці рухам каталіцкай акцыі». І з самага пачатку ён аб’ядноўвае не асобных людзей, а сужэнскія пары, якія прынялі рашэнне ісці да святасці ў сужэнстве і праз сужэнства. Галоўным вынікам першых сустрэчаў з’яўляецца тое, што пазней атрымала назву «сужэнскай духоўнасці», а менавіта пакліканне параў, з’яднаных сакрамэнтам сужэнства, ісці да святасці, не паза сужэнствам, а ў сужэнстве і праз сужэнства. Пяцьдзесят гадоў таму цяжка было зразумець такі падыход да сакрамэнту сужэнства. І яшчэ сёння гэта некранутая глеба для асваення. Праз жывы кантакт з маладымі сужэнствамі ксёндз Кафарэль адкрывае сэнс той «вялікай таямніцы», пра якую гаворыць святы Павел (Эф 5, 32). Для параў, з’яднаных сакрамэнтам сужэнства, не мае сэнсу пошук іншага шляху да святасці акрамя ўзаемнай любові, асвечанай і перамененай Божаю любоўю. Ксёндз Кафарэль наконт гэтага любіў паўтараць: «Сужэнства — гэта ахвяраванне сабою для таго, каб станавіцца супольным дарам». У гэтых першых суполках інтуітыўна нарадзілася адчуванне падабенства паміж дзвюма праявамі любові — любові паміж чалавекам і Хрыстом і любові паміж сужэнцамі. Абедзьве формы любові развіваюцца падобным чынам: пасля радасці сустрэчы ў пэўны момант настае адчуванне цемры і ўяўнага недахопу прысутнасці каханай асобы. Галоўнае ў такі момант захаваць веру і вернасць. Менавіта тады, у 1945 годзе, у Залатым Пярсцёнку (L’Anneau d’or), г. зн. у выпусках «Сужэнскай і сямейнай духоўнасці», якія выдаваў ксёндз Кафарэль, з’явіўся артыкул пад назваю «Забыты абавязак», які атрымаў шырокі водгук і ў якім, услед за святым Лукою, рэкамендавалася пратыкаваць абавязак «Прысядзем разам!» (абавязак шчырай сужэнскай размовы) згодна з прынцыпам: «Абрушацца скляпенні, якія не ахоўваюцца, а пасля і ўвесь дом». Сужэнцы, якія не здолеюць засяродзіцца і задумацца падчас разважання, трапляюць

у руціну... На іх сужэнскай еднасці з’яўляецца расколіна. Ведаючы свае слабасці і абмежаванасць, штодзень пераконваючыся ў тым, наколькі вузкаю з’яўляецца брама, і наколькі цяжкім —захаванне сужэнскай вернасці, усё большая колькасць сужэнскіх параў вырашае стварыць суполку ў межах Руху з замкнутай і ў той жа час гнуткай структурай.

Багаты, больш чым пяцідзесяцігадовы досвед Суполак Маці Божай пераконвае, што цяпер рух, як ніколі раней, адказвае на патрэбы сужэнстваў і Касцёла. Рух, які сёння існуе больш чым у шасцідзесяці краінах свету, жадае быць носьбітам хрысціянскага сведчання ў свеце. Паводле канона 299, § 3 Кодэкса Кананічнага Права, зацверджанага 25 студзеня 1983 года, Міжнародная адказная суполка руху ў коле адказных параў суперрэгіёнаў і шматлікіх рэгіёнаў зацвердзіла канчатковы змест Статута.

Статут быў зацверджаны ad experimentum тэрмінам на пяць гадоў 26 сакавіка 1992 года падчас аўдыенцыі, якую Святы Айцец Папа Ян Павел ІІ ўдзяліў Яго Эмінэнцыі кардыналу Эдуардо Піроніо, старшыні Папскай Рады па справах свецкіх. Дэкрэт, які прызнаў Суполкі Маці Божай аб’яднаннем вернікаў на аснове ўласнага права, паводле нормаў, акрэсленых у канонах 298–311 і 321–329 Кодэкса Кананічнага Права, быў абвешчаны 19 красавіка 1992 года на свята Уваскрасення Пана.